සිත කාව අයැදීද මම තවම සිතන්නෙමි
තෙතබරිත දෙනෙත් යුග කඳුලෙන්ම දොවන්නෙමි
පෑනෙන්ද කොලයෙන්ද රාත්‍රිය ගෙවන්නෙමි
☻නාඳුනන දුකක් මගෙ සිත තුලම රජ වෙලා
පිලිවෙලින් තිබූ ඒ සියලු දේ නැති වෙලා
අපිලිවෙල පාළුවද දෑත් ගෙන එක්වෙලා
මගෙ සිතට කරන ඒ ද්‍රෝහිකම් වැඩිවෙලා
☻සිනහවෙන් කවටයෙන් ගෙවු දිවිය දැන් කොහිද,
මා මැදින් වටකරන් සිටිය උන් දැන් කොහිද,
කුමක් මා කරන්නෙද; කුමක් ඈ කරන්නෙද
විමසීම පිළිගන්න රාත්‍රිය කැමතිවෙද?
☻රැය නොවෙයි ඇරඹෙන්නෙ හිරු තමයි බැස යන්නෙ
මල නොවෙයි සෙලවෙන්නෙ පෙති තමයි පරවෙන්නෙ
මම නොවෙයි නොහඬන්නෙ දෙනෙත් මගෙ හැඬවෙන්නෙ
සිත නොවෙයි පිළිගන්නෙ මම මටයි දුක් දෙන්නෙ ♥♥
☻ගිය නුවණ ඇතුන්වත් අදින්නට නැහැ දන්නෙ
ඉදින් ඇයි දැන් මෙමා ඒ බවත් නොසිතන්නෙ
ඒ බවත් දැන දැනම මගෙ සිතම විමසන්නෙ
ගෙවුනු ඒ අතීතය ඇයි මටම වද දෙන්නෙ
☻අතීතය සිහිනයක් පමණයි විටෙක ගීයක ඇසෙනවා
සිහිනයක් ලෙස එය දකින්නට මමත් හරිබරි ගැසෙනවා
මගේ අඩුපාඩුවක් දෝ එය විටෙක මම මට බනිනවා
යලිඳු හුරු වේදන්නා දී මට එය සැබෑවක් මවනවා
☻සැබෑවට සැබෑවකි අතීතය කියන්නේ
සිරාවට මුලාවකි ආදරය කියන්නේ
ආධුනික කලාවකි කවිය මට කියන්නේ
නිගාවට මෙන් නේද මම මෙහෙම කියන්නේ
(මේක මට අදාල වෙන්නෙනම් නෑ)
◘◘◘◘ මතු සම්බන්ධයි! ◘◘◘◘◘
No comments:
Post a Comment